Nogmaals over eenzaamheid en ASS

Omschrijving

In het WTA-nummer 3 van 2015 vindt u een overzichtsartikel over de thematiek eenzaamheid en autisme, geschreven op ons verzoek, door de Turkse hoogleraar Baris Korkman. In zijn bijdrage werden tal van aspecten rond eenzaamheid besproken, waaronder de risico’s voor psychiatrische problematiek. Al met al komt eenzaamheid veel voor bij mensen met autisme met vaak enorme consequenties voor hun kwaliteit van leven, aldus Korkman. Aangekomen bij de neurobiologie bespreekt hij studies die aangeven dat eenzaamheid en autisme op dezelfde hersengebieden laden, wat de immens complexe vraag rond causaliteit illustreert, temeer omdat mensen met autisme, anders dan vaak wordt gedacht, wel degelijk op zoek zijn naar vriendschap, menselijke warmte en intimiteit (zie ook Strunz et al., 2017).

Acht jaar zijn verstreken sinds het verschijnen van het overzichtsartikel. In deze periode zijn internationaal gezien bijzonder weinig studies gepubliceerd over eenzaamheid en autisme. Dit is niet verwonderlijk volgens Umagi en collega’s (2022), die in een eerste wereldwijd uitgevoerde meta-analyse over het onderwerp concluderen dat het onderzoek naar eenzaamheid en autisme nog in de kinderschoenen staat en dat de thematiek een wel heel bescheiden plek inneemt op de wetenschappelijke agenda. Vandaar het belang om in het WTA een recent empirisch onderzoek van Schiltz en collega’s (2021) over eenzaamheid en autisme te bespreken. Het onderzoek had tot doel om via zelfrapportages verbanden te onderzoeken tussen eenzaamheid, geestelijke gezondheid, autistische eigenschappen en sociale contacten. De steekproef bestond uit 69 volwassenen met autisme in de leeftijd van 17 tot 28 jaar, met een gemiddeld Kaufman-IQ van 96.6 (SD = 17,8). Inclusiecriteria waren onder meer het ontbreken van schizofrenie, psychoses, bipolaire problematiek en fysieke problematiek.